Јас сум инженер-технолог по образование. Моето запознавање со сериозната индустрија започна уште на втората година на институтот, кога ме поканија да работам во ГКПЦ „Хруничев“ — претпријатие каде што се создаваат ракетоносачи. Започнав од најниската позиција: ученик-бравар. Но секогаш сум бил од оние кои учат и се развиваат во движење. Постепено напредував до мајстор, раководев со луѓе, а потоа добив можност да се докажам во менаџментот.

Во фабриката се одржуваше голем тест за вработени од различни филијали — проверка на менаџерските и интелектуалните вештини. Меѓу илјадници стручњаци, се најдов меѓу најдобрите. Ме поканија во главната канцеларија, каде се занимавав со управување со филијалите и преструктурирање на технолошките процеси. Тогаш навистина разбрав како функционира големата индустриска машина одвнатре.

Во еден момент пред мене се отвори важна врата: позицијата главен технолог за ракетоносачот „Ангара“ — современо руско семејство на ракети. Работата беше интересна, обемна, но бараше целосна посветеност и живот во услови на тајност. Имав нешто повеќе од дваесет години, сакав да го видам светот пошироко. Тогаш судбината направи пресврт: мојот пријател Сергеј рече една реченица која определи многу — „Зошто се мачиш? Ајде да ги градиме нашите ракети“.

Така ја напуштив вселената.

Но во душата одамна ми живееше друга идеја — летањето. Секогаш сакав да летам. Блиските знаеја дека принципиелно не добив возачка дозвола: велев дека првата моја дозвола нема да биде за автомобил, туку за хеликоптер или авион. Постојано размислував шеми — како да се лета подолго, поекономично, послободно. И во тие мисли имаше само еден очигледен одговор: цепелин.

Кога оваа мисла доби форма, настаните почнаа да се редат на неверојатен начин. Сергеј постојано ми праќаше проекти и идеи кои му ги испраќаа други луѓе. И еден ден ни рекоа: „Има еден академик, таков уште не сте виделе, дојдете“. Така се најдов на средба со Александар Николаевич Кирилин. Дојдов, седнав спроти него, а тој ме праша: „Па добро, момче, што знаеш за цепелини?“

Од тој момент сè се заврте. Идејата доби форма, тимот — луѓе, а мојот личен сон стана дел од еден голем пат.

*Преводот е направен со помош на вештачка интелигенција.

Да ги изградиме цепелините заедно